Από μικρή στα ονειρά μου είχα τη ζωγραφική. Άλλες προτεραιότητες την εκτόπισαν, μέχρι που κάποια φίλη μου έδειξε ένα δρόμο
Τον δρόμο που ονειρευόμουνα.
Ξαφνιάστηκα γιατί είχα αρχίσει να πιστεύω ότι το ονειρό μου είχε πραγματοποιηθεί με τις ερασιτεχνικές καρικατούρες μου.
Δεν ήθελα να πιστέψω ότι θα μπορούσα να γίνω ξανά μαθήτρια.
Να που έγινε. Βρέθηκα πάλι στα θρανία.
Ήταν για μένα κάτι ανέλπιστο όσο και ωραίο.
Έγινε ωραιότερο όταν γνωρίστηκα με τον Δημήτρη Μανίνη κα την υπέροχη παρέα του.
Διαπίστωσα ότι ήταν για μένα ότι καλύτερο μου έχει συμβεί το τελευταίο διάστημα.
Χωρίς να υπερβάλλω καταθέτω ότι είναι απίθανα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου