Η Νέα Δραχμή δε θα υποτιμηθεί, κανείς δε θα χάσει την περιουσία του και τα λεφτά του, δε θα υπάρξει πληθωρισμός, η ανεργία θα μειώνεται με τις νέες επενδύσεις και οι μισθοί θα αυξάνονται προοδευτικά.
Περιεχόµενα του βιβλίου:
1. Η προπαγάνδα
2. Η παγίδα ρευστότητας
3. Το σχέδιο της Τριαρχίας
4. Η εναλλακτική λύση
4.1 Οι τράπεζες
4.2 Η ισοτιµία
4.3 Καταθέσεις-επιτόκια
4.4 Κίνηση κεφαλαίων
4.5 Πληρωµές στο εξωτερικό
5. Το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών
6. Το ∆ηµόσιο Χρέος
7. Τι να κάνουµε
8. Το έλλειµµα του Προϋπολογισµού
9. Αναπτυξιακή πολιτική
10. Η πραγµατική οικονοµία
11. Ιδιωτικοποιήσεις ή επενδύσεις;
12. Eισοδηµατική πολιτική
13. Η γεωπολιτική διάσταση
14. Επίλογος
Απόσπασμα από το βιβλίο του
Νίκου Ιγγλέση «Επιστροφή στη Δραχμή – Η απάντηση στην ευρωκατοχή», που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη
Για την αντιγραφή
Στρυμών
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ
Στο τέλος του 2009 το Δημόσιο Χρέος ανερχόταν σε 299,68 δις. ευρώ ή
129,7% του ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, δηλαδή η αξία του συνόλου των αγαθών
και υπηρεσιών που παράγονται στη χώρα σ’ ένα χρόνο). Στο τέλος του 2012, ύστερα
από τρία χρόνια και αφού μεσολάβησαν δύο Δανειακές Συμβάσεις και δύο Μνημόνια,
αφού έγιναν απανωτές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αφού επιβλήθηκαν αυξήσεις
στο φόρο εισοδήματος και δύο αυξήσεις στο ΦΠΑ, αφού μπήκαν χαράτσια στα
ακίνητα, αφού αυξήθηκαν οι ειδικοί φόροι στα καύσιμα, τον καπνό και τα
ποτά, αφού πάνω από 1.400.000 έλληνες
έμειναν χωρίς δουλειά και αφού έγινε το κούρεμα (haircut) των ομολόγων, που υποτίθεται
ότι μείωσε το χρέος πάνω από 100 δις., το Δημόσιο Χρέος έφτασε τα 303,9 δις ή
το 156% του ΑΕΠ. Τον Ιούνιο του 2013 (τελευταία στοιχεία) το Χρέος αυξήθηκε
περεταίρω στα 321,6 δις. ή το 175% του ΑΕΠ . Η μεγαλύτερη, σε σχέση με τους
απόλυτους αριθμούς, αύξηση του ποσοστού του χρέους ως προς το ΑΕΠ οφείλεται στο
γεγονός ότι μόνο στην τριετία (2010 – 2012) το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 18,4%.
Αρκούν αυτοί οι λίγοι αριθμοί για να
αποδειχθεί πόσο σοβαρό ήταν το σχέδιο που επεξεργάστηκαν για τη «σωτηρία» της
Ελλάδας τα αδαή και φαιδρά σικάγο μπόϊς (από τη Σχολή του Σικάγου του Μίλτον
Φρήντμαν) της Τριαρχίας καθώς και τα εγχώρια ντιλίβερι μπόϊς. Το τραγικό όμως
για τη χώρα μας δεν είναι η γελοιότητα των Troika forecasts (προβλέψεων της Τρόϊκας) αλλά η αλλαγή της υφής και της δομής του Δημόσιου Χρέους.
Μέχρι
τον Απρίλιο του 2010 το μεγαλύτερο μέρος
(85%) του χρέους ήταν σε κρατικά ομόλογα, με εγγύηση μόνο τη
φερεγγυότητα του Ελληνικού Δημοσίου, που υπαγόντουσαν στο ελληνικό δίκαιο. Με
ένα νόμο που θα ψήφιζε η Βουλή μπορούσε να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους,
δηλαδή τα ομόλογα να κουρευτούν κατά 50, 60 ή 70%, να μειωθούν τα επιτόκια και
η λήξη τους να παραταθεί κατά 20 ή 30 χρόνια. Όσοι από τους τότε κατόχους των
ομολόγων ήθελαν να αμφισβητήσουν την απόφαση της Βουλής θα έπρεπε να προσφύγουν
στα ελληνικά δικαστήρια. Όμως δεν επελέγη αυτός ο δρόμος. Τον Απρίλιο του 2010
η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου αποφάσισε να υπογράψει την πρώτη
Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο που τη συνόδευε για να δανειστεί με δόσεις από
την Ε.Ε. και το ΔΝΤ 110 δις ευρώ,
προκειμένου να είναι συνεπής στην αποπληρωμή των ομολόγων. Το ίδιο έγινε
περίπου ενάμισυ χρόνο αργότερα με τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση – δεύτερο
Μνημόνιο (130 δις. ) που υπέγραψε η Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου που στήριζαν από
κοινού το ΠΑΣΟΚ του Β. Βενιζέλου (ήταν και υπουργός των Οικονομικών) και η Ν.Δ.
του Α. Σαμαρά. Έτσι η Ελλάδα άρχισε να δανείζεται από τα κράτη της Ευρωζώνης,
στη συνέχεια μέσω του EFSF και το ΔΝΤ προκειμένου να πληρώνει τους ιδιώτες κατόχους των
ομολόγων της μετατρέποντας με αυτόν τον
τρόπο το χρέος της από χρέος προς ιδιώτες σε διακρατικό. Σήμερα περισσότερα
από τα 2/3 του συνολικού Δημόσιου Χρέους είναι προς τα κράτη της Ευρωζώνης και
το ΔΝΤ. Να σημειώσουμε στο σημείο αυτό ότι την πρώτη Δανειακή Σύμβαση δεν την
υπέγραψε η Γερμανία αλλά αντ’ αυτής η κρατική Τράπεζα KfW, γιατί άραγε; Μήπως για να μη μπορεί
να υπάρξει συμψηφισμός μεταξύ του νέου δανείου με το κατοχικό δάνειο και τις
γερμανικές επανορθώσεις;
Το κακό όμως δε σταμάτησε εδώ. Τα
δάνεια των δύο Δανειακών Συμβάσεων, καθώς και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν μετά
από το κούρεμα (haircut)
, το Μάρτιο του 2012, είναι ενυπόθηκα
και υπάγονται στο αγγλικό δίκαιο που ευνοεί τους πιστωτές. Έτσι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν
αποπληρώσει κάποια δόση του χρέους της οι δανειστές, με απόφαση των δικαστηρίων
του Λουξεμβούργου, θα μπορούν να κατάσχουν τη δημόσια περιουσία της χώρας,
υπάρχουσα και μελλοντική (υδρογονάνθρακες). Γεννιέται όμως το ερώτημα γιατί
επελέγη ο δεύτερος και όχι ο πρώτος δρόμος για την αντιμετώπιση της κρίσης
χρέους; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι την άνοιξη του 2010 το 70 – 75% των
ελληνικών ομολόγων κατείχαν οι γαλλικές, γερμανικές, αμερικανικές και
βρετανικές τράπεζες. Οι ξενόδουλες εγχώριες κυβερνήσεις, προκειμένου να
διασώσουν τις ξένες τράπεζες, και άρα τις διεθνείς χρηματαγορές, προτίμησαν να
αλυσοδέσουν, με τα δεσμά του χρέους, τον ελληνικό λαό για πολλές δεκαετίες.
Καθόλου τυχαία η γερμανική εφημερίδα Financial Times Deutschland έγραψε για τον Γ. Παπανδρέου: «ο άνθρωπός μας
στην Αθήνα». Πρόκειται για ένα
έγκλημα εθνικής μειοδοσίας, που είναι διαρκές και δεν παραγράφεται από
κανένα νόμο, όπως π.χ. ο νόμος περί ευθύνης υπουργών.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ 27.2.2014
Συνέντευξη
Νίκου Ιγγλέση
για
το βιβλίο του «Επιστροφή στη Δραχμή»
στη
δημοσιογράφο Τίνα Πανώριου
Γιατί
αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Το βιβλίο «Επιστροφή στη Δραχμή – Η απάντηση στην ευρω-κατοχή»
γράφτηκε ως ένα εναλλακτικό σχέδιο για τη σωτηρία της Ελλάδας από τις
μνημονιακές πολιτικές και την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και της
αξιοπρέπειας της χώρας.
Αποτελεί μια απάντηση στη γκεμπελικής υφής προπαγάνδα, όλου του τόξου των
μνημονιακών δυνάμεων, ότι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα σημαίνει υποτίμηση
της Νέας Δραχμής, αχαλίνωτο πληθωρισμό, ελλείψεις σε βασικά προϊόντα (καύσιμα,
φάρμακα, τρόφιμα κλπ.) καθώς και απώλεια των καταθέσεων. Το βιβλίο αποδεικνύει
ότι όλα αυτά αποτελούν ψεύδη προκειμένου να τρομοκρατηθεί ο ελληνικός λαός (επιχείρηση
φόβος) και να υποταχθεί χωρίς αντιστάσεις στις πολιτικές που εφαρμόζονται από
την Τριαρχία (Τρόϊκα) και τις δωσιλογικές κυβερνήσεις.
Γιατί η επιστροφή στη Δραχμή αποτελεί διέξοδο από τη σημερινή
τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας;
Μετά σχεδόν τέσσερα χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών το βασικό
πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η έλλειψη ρευστότητας. Κάθε
οικονομία, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξής της, χρειάζεται τα
απαραίτητα κεφάλαια για να κινηθεί η παραγωγική μηχανή της και να αναπτυχθεί.
Σήμερα, όπως αναλυτικά παρουσιάζω στο βιβλίο, τα κεφάλαια αυτά δεν υπάρχουν
γιατί η ρευστότητα ελέγχεται από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) στην
οποία η Ελλάδα έχει παραχωρήσει το κυρίαρχο δικαίωμά της να κόβει και να
εκδίδει νόμισμα.
Παράλληλα οι εγχώριες τράπεζες είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένες από τις
απώλειες του κουρέματος των ομολόγων του Δημοσίου (ΡSI+) και την αλματώδη
αύξηση, λόγω της ύφεσης, των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κόκκινα δάνεια) που
είχαν χορηγήσει την προηγούμενη περίοδο σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.
Παρ’ όλο που οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με 50 δις ευρώ (τα 41 δις
έχουν χρησιμοποιηθεί προσώρας) , τα οποία προστέθηκαν στο Δημόσιο Χρέος της
χώρας, αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν την, σε βαθειά ύφεση ευρισκόμενη,
οικονομία. Αυτό έχει ως συνέπεια να αποσαθρώνεται καθημερινά ό,τι έχει
απομείνει από την παραγωγική βάση της χώρας.
Με την εισαγωγή του νέου νομίσματος, της Νέας Δραχμής, θα μπορούμε να
δώσουμε ρευστότητα στις επιχειρήσεις (π.χ. για κεφάλαια κίνησης) και να
χρηματοδοτούμε τις παραγωγικές και μόνο επενδύσεις. Η αύξηση της νομισματικής
κυκλοφορίας για τη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδύσεων και όχι της κατανάλωσης
δε θα δημιουργήσει πληθωριστικές πιέσεις.
Η Νέα Δραχμή δε θα πρέπει να υποτιμηθεί για να αυξηθεί η
ανταγωνιστικότητα όπως λένε πολλοί;
Όπως παρουσιάζω στο βιβλίο η εισαγωγή της Νέας Δραχμής θα γίνει με ισοτιμία
ένα προς ένα, δηλαδή μια Νέα Δραχμή προς ένα ευρώ. Η κρατικά καθορισμένη
ισοτιμία αυτή θα διατηρηθεί αμετάβλητη καθ’ όλη τη μεταβατική περίοδο
σταθεροποίησης της οικονομίας (από 3 μέχρι 5 έτη), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι
στη συνέχεια θα υπάρξει υποτίμηση της Ν. Δραχμής. Έτσι, μισθός 800 ευρώ θα
γίνει 800 Ν. Δραχμών, δάνειο 80.000 ευρώ θα γίνει 80.000 Ν. Δραχμών κλπ. ενώ οι
τιμές προϊόντων και υπηρεσιών δε θα μεταβληθούν. Όλες οι συναλλαγές στο
εσωτερικό της χώρας, μετά από μια μικρή μεταβατική περίοδο, θα γίνονται μόνο σε
Ν. Δραχμές, ενώ οι καταθέσεις , για να μην υπάρξει καμιά ανησυχία υποτίμησης
του εθνικού νομίσματος, θα παραμείνουν σε ευρώ και θα αποτελούν καταθέσεις σε
συνάλλαγμα.
Ο βασικός λόγος που μια χώρα αναγκάζεται να προχωρήσει σε υποτίμηση του
νομίσματός της είναι ο ισοσκελισμός του Ισοζυγίου Εξωτερικών Συναλλαγών, της
διαφοράς δηλαδή μεταξύ του συνόλου των εισαγωγών, αγαθών και υπηρεσιών και των
αντίστοιχων εξαγωγών. Σήμερα η Ελλάδα έχει σχεδόν ισοσκελισμένο Ισοζύγιο
λόγω της εσωτερικής υποτίμησης, περίπου 40%, των μισθών και εισοδημάτων που
επέβαλαν στα σχεδόν τέσσερα τελευταία χρόνια οι μνημονιακές
πολιτικές. Έτσι λόγω της βαθειάς ύφεσης, μειώθηκαν σημαντικά οι εισαγωγές ενώ
αυξήθηκαν λίγο οι εξαγωγές με αποτέλεσμα να ισοσκελιστεί το Ισοζύγιο Εσωτερικών
Συναλλαγών. Η υποτίμηση (εσωτερική υποτίμηση) έχει ήδη γίνει
και άρα δε χρειάζεται να γίνει καμία νέα υποτίμηση.
Όσον αφορά την ανταγωνιστικότητα είναι μύθος ότι αυτή εξαρτάται από το
επίπεδο των μισθών και των ημερομισθίων. Άν ήταν έτσι τότε το Πακιστάν ή το
Μπαγκλαντές θα είχαν πιο ανταγωνιστική οικονομία από αυτή της Γερμανίας ή της
Σουηδίας. Η Ελλάδα δε χρειάζεται υποτίμηση της Νέας Δραχμής προκειμένου οι
μισθοί να φτάσουν στα επίπεδα της Βουλγαρίας ή και πιο κάτω, χρειάζεται
επενδύσεις για ν’ αναπτυχθεί ως αγροτο-βιομηχανική χώρα.
Πόσο εφικτή είναι η λύση που προτείνετε με βάση το συσχετισμό των
πολιτικών δυνάμεων σήμερα;
Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να παραμείνει η χώρα
του αποικία χρέους του Δ΄ Ραϊχ και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ή
να αποκαταστήσει την εθνική ανεξαρτησία του. Η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας
δεν είναι εθνικισμός, είναι το δικαίωμα ενός λαού για πολιτική και οικονομική
αυτοτέλεια, για να ορίζει ο ίδιος την περιουσία του, τη ζωή του, το μέλλον του.
Οι μνημονιακές δυνάμεις είναι μικρή μειοψηφία μέσα στην κοινωνία, αλλά
ελέγχουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης με τα οποία
παραπληροφορούν, αποπροσανατολίζουν και διασπούν τον ελληνικό λαό. Οι Δανειακές
Συμβάσεις και τα συνημμένα σ’ αυτές Μνημόνια, για τους ξένους επικυρίαρχους,
δεν είναι ένα οικονομικό σχέδιο που απέτυχε, αλλά ένα πολεμικό εργαλείο που
επιτυγχάνει το στόχο του, δηλαδή την υποδούλωση της Ελλάδας. Ο αγώνας είναι
εθνικοαπελευθερωτικός, γι’ αυτό χρειάζεται η μέγιστη δυνατή συσπείρωση των αντιμνημονιακών
δυνάμεων, παρά τις διαφορές που δυστυχώς υπάρχουν σε επίπεδο ηγεσιών, για την
εφαρμογή ενός δύσκολου προγράμματος για τη σωτηρία της χώρας. Αυτό είναι το
μέγιστο διακύβευμα.
Με το
βιβλίο «Επιστροφή στη Δραχμή – Η απάντηση στην ευρω-κατοχή» επιχειρείται να αμφισβητηθεί η γερμανική
Ευρώπη, το ευρω-μάρκο και ο ευρω-μονόδρομος. Με την εισαγωγή του εθνικού
νομίσματος θα αυξηθεί η ρευστότητα της οικονομίας, θα χρηματοδοτούνται οι
παραγωγικές επενδύσεις και το κράτος θα παύσει να δανείζεται, δε θα
δημιουργείται πια νέο χρέος και δε θα πληρώνουμε άλλους τόκους.
Η Ν. Δραχμή δε θα υποτιμηθεί, κανείς δε θα
χάσει την περιουσία του και τα λεφτά του, δε θα υπάρξει πληθωρισμός, η ανεργία
θα μειώνεται με τις νέες επενδύσεις και οι μισθοί καθώς και τα άλλα εισοδήματα
σταδιακά θα αυξάνονται.
To βιβλίο του δημοσιογράφου Νίκου Ιγγλέση [ Εκδόσεις ΑΑ Λιβάνης ]
παρουσιάστηκε πρόσφατα στον ΙΑΝΟ Μίλησαν οι
• Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών, μέλος Κ.Ε ΣΥΡΙΖΑ
• Αλέκος Αλαβάνος, ΣΧΕΔΙΟ Β”
• Δημήτρης Καζάκης, Οικονομολόγος, Γ.Γ. ΕΠΑΜ
• Περικλής Νεάρχου, Πρέσβυς ε.τ.
Την εκδήλωση συντόνισε ο δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ.
Η
συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα http://liberty-news.gr/booktique
Με τον φακό της Ιστορίας
Γράφει ο
ΓΕΩΡΠΟΣ
ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ
Επιστροφή στη δραχμή...
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε
Στο «Παρόν της Κυριακής», 26 Ιανουαρίου 2014
Είχαν
σχέδιο οι Γερµανοί -οι κακοί δαίµονεs τnς υφηλίου- για το πώs θα µεταβάλουν την Ελλάδα σε αποικία τους. Το
εφήρµοσαν µε σατανικό τρόπο από νωρίs
µέσω των εδώ υποτακτικών τους, του Σηµίτη, του Γιωργάκη Παπανδρέου και άλλων
πρόθυµων να ξεσκονίσουν την ξενοκρατία. Έσπρωχναν τον κόσµο να παίζει στο
χρηµατιστήριο, να παίρνει δάνεια συνεχώs, µε τέτοια ευκολία, που θα έπρεπε να
βάλουν όλουs σε υποψίεs.
Δυστυχώς, η πλειονότητα εύκολα πέφτει σε τέτοιες
παγίδεs που έχουν οικονοµικό χαρακτήρα και κατόπιν, όταν αντιληφθούν οι
πολίτεs τι έγινε, είναι αργά. Βρίσκονται, πια, αλυσοδεμένοι στο έλεοs «δηµίων»
σαν τον Στουρνάρα. Πράκτορεs ξένοι και
εγχώριοι κινήθηκαν δραστήρια υπογείωs για να βρεθεί η χώρα µας δέσµια στα
κάτεργα του καπιταλισµού.
Ο Σερ Έρνεστ Κάστελ,
τραπεζίτηs του βασιλέωs Εδουάρδου του 7ου τns Αγγλίαs έλεγε: «Όταν ήµουν νέοs,
οι άνθρωποι µε αποκαλούσαν ριψοκίνδυνο παίκτη. Όταν οι δουλειέs µου µεγάλωσαν,
µε είπαν κερδοσκόπο. Τώρα µε αποκαλούν τραπεζίτη. Αλλά εγώ πάντα το ίδιο πράγµα
έκανα» ... Ο Κάστελ βασιζόταν στην αρχή σύµφωνα µε την οποία, όταν οι άνθρωποι
κυνηγούν το εύκολο κέρδοs, µετατρέπονται σε ένα κοπάδι που άλλοτε ορµά ηρωικά
προς ωραία βοσκοτόπια και άλλοτε οδηγείται µοιρολατρικά στο σφαγείο. Σ' ένα
τέτοιο σφαγείο βρίσκεται σήµερα ο ελληνικόs λαόs. Κι ο Στoυρνάραs του πίνει το
αίµα, χάριν της Μέρκελ. Το ίδιο έπαθαν και οι πολίτεs των χωρών του Νότου. Ο
Πρόεδροs τns Γαλλίας Ολάντ (που δεν διδάχτηκε τίποτα από την εθνική υπερηφάνεια
του Ντε Γκωλ και του Μιπεράν) µετεβλήθη σε χάντρα στο κοµπολόι της Μέρκελ. Θα
έπρεπε να ανατρέξει στην ιστορία της πατρίδαs του, ώστε να πληροφορηθεί πωs
στις 22 ιουνίου 1848, όταν χιλιάδεs εργάτεs βρέθηκαν
απολυµένοι, χωρίς δουλειά, σε προκηρύξεις τους έγραφαν: «Αν αλυσοδέσουν το
Παρίσι, θα υποδουλωθεί ολόκληρη η Ευρώπη ... », Ήταν µοιραίο αυτό να συµβεί
στις µέρεs µαs.
Εάν ο Ολάντ είχε τις ίδιεs
ευαισθησίες για την ανεξαρτησία της Γαλλίας, µε εκείνεs που τρέφει για τις
γοητευτικέs καλλιτέχνιδεs, η χώρα του Δαντών και του Μαρά δεν θα έφτανε στο
σηµείο να ξαναβρεθεί στην ατµόσφαιρα του Πεταίν. Δεν θα καταδεχόταν η υπερήφανη
Γαλλία να βρίσκεται κάτω από την αλαζονική ηγεµονία του Δ' Ράιχ. Ο υπουργόs
Εξωτερικών της Γερµανίαs, ο Σταϊνµάγερ, ήλθε εδώ να επιθεωρήσει το
προτεκτοράτο. Σαµαράς - Βενιζέλοs υποκλίθηκαν στον δυνάστη. Όταν, όµωs, ΣΥΡΙΖΑ
και Ανεξάρτητοι Έλληνεs του ξεκαθάρισαν ότι δεν αποδέχονται τα µέτρα δουλείαs
που συµφέρουν το Βερολίνο, εκείνοs άρχισε τις απειλέs. Toυs είπε άτι εάν
χαλάσουν το γερµανικό µνηµονιακό οικοδόµηµα, η Ελλάδα θα αντιµετωπίσει τις
συνέπειεs. Η Μέρκελ το είπε πιο κυνικά: «Δεν
µας ενδιαφέρει η Ελλάδα. Αλλά εάν φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, µπορεί να
καταρρεύσουµε ... ».
Οι Βρυξέλλεs µας ετοιµάζουν νέο Μνηµόνιο και νέα
θανατηφόρα µέτρα. Μάταια η συγκυβέρνηση προσπαθεί να το κρύψει. Θέλει τους
πολίτεs να είναι πρόβατα µέσα στο µαντρί της υποτέλειας και της γερµανικήs
κατοχής. Όσοι, όµωs, δεν έχουν τυφλωθεί από τον «ευρωπαϊκό σουσουδισµό» δεν
έχουν πλέον καµία αµφιβολία ότι για να αναπνεύσουµε ελεύθερα, πρέπει να
επανέλθουµε στο εθνικό µαs νόµισµα.
Πάνω σ'
αυτό το σηµείο, εκυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον
και διαφωτιστικό βιβλίο, του εκλεκτού συναδέλφου Νίκου Ιγγλέση. Tίτλos του:
«Επιστροφή στη δραχµή - η απάντηση στην ευρω-κατοχή». Συνιστώ σε όλουs
ανεπιφύλακτα να το διαβάσουν, διότι λύνει πολλέs απορίες και ερωτηµατικά γύρω
από το κατά πόσο συµφέρει να γυρίσουµε στο εθνικό νόµισµα. Ο Νίκος Ιγγλέσηs,
πολιτικοποιηµένοs από τα νεανικά του χρόνια, µε οικονοµικέs σπουδέs στο Παρίσι,
αµφισβητεί µε στοιχεία τη γερµανική Ευρώπη, το ευρω-µάρκο και τον
ευρωµονόδροµο. Αποδεικνύει ωs έµπειροs οικονοµολόνος, ότι µε την εισαγωγή του
εθνικού νοµίσµατοs της νέαs δραχμής
θα αυξηθεί η ρευστότητα της οικονοµίαs, θα χρηµατοδοτούνται οι παραγωγικέs
επενδύσειs, το κράτος θα παύσει να δανείζεται, δεν θα δηµιουργείται πια νέο
χρέος και δεν θα πληρώνουµε άλλους τόκους. Η νέα δραχµή δεν θα υποτιµηθεί,
κανείs δεν θα χάσει την περιουσία του και τα λεφτά του και δεν θα υπάρξει
πληθωρισµόs. Η ανεργία συνεχώs θα µειώνεται µε τις νέεs επενδύσεις και οι
µισθοί θα αυξάνονται προοδευτικά.
Γράφει ο
καλόs συνάδελφοs: «Τον Μάιο του 2010, οι συνδυασµένεs δυνάµειs του Δ' Ράιχ και
των διεθνών χρηµαταγορών κατέλαβαν την Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 2013, σαράντα
περίπου χρόνια µετά τον τουρκικό Αττίλα που άρπαξε το 40% της Κύπρου, έναs
δεύτεροs, γερµανικόs αυτή τη φορά, Aττίλαs ήρθε να εξανδραποδίσει το ελεύθερο
κοµµάτι του µαρτυρικού νησιού. Έτσι, και οι δύο κρατικές οντότητες του
ελληνικού έθνουs, η Ελλάδα και η Κύπροs, µεθοδικά και µε τη συνεργασία της
εγχώριας πολιτικήs και οικονοµικήs 0λιγαρχίας, µετατράπηκαν σε αποικίεs χρέους του διεθνούς
χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου.
Οι δανειακές συµβάσεις και τα συνηµµένα σ' αυτές
Μνηµόνια εξαφάνισαν κάθε ίxνos εθνικήs ανεξαρτησίας και µετέφεραν το κέντρο των
αποφάσεων για την τύχη του ελληνισµού στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλεs και τη
Φρανκφούρτη. Η τριαρχία (τρόικα), στην κάθε αποικία, αποφασίζει σχεδόν για τα
πάντα. Από τα πιο µικρά (π.χ. δόσεις στην εφορία, ωράριο καταστηµάτων, παροχή
φαρµάκων κ.λπ.) µέχρι τα πιο σηµαντικά (εκποίηση στρατηγικών υποδοµών όπωs
φυσικό αέριο, ηλεκτρισµόs, νερό, αεροδρόµια, λιµάνια, διάλυση της αµυντικήs
βιοµηχανίαs κ.λπ.). Τις αποφάσεις - διαταγές της τριαρχίας υλοποιούν, πολλέs φορέs µε υπερβάλλοντα ζήλο, οι
εγχώριες ελληνόφωνεs κυβερνήσεις οι οποίεs απολογούνται ανά τρίµηνο στους
επιθεωρητές και καθηµερινά στoυς υπαλλήλουs της TASK FORCE του Χόρστ Ράϊχενµπαχ και στον υφυπουργό της γερµανικήs κυβέρνησηs
Xανς Γιόακιµ Φούχτελ. Πρόκειται για τον
ορισµό του δωσιλογισµού ... »,
Ο Ν. Ιγγλέσης
αποκαλύπτει όλη την πονηρή µνηµονιακή προπαγάνδα που ασκείται για τη θεοποίηση του διαβολικού ευρώ. Γράφει:
«Σύµφωνα µε την ασύλληπτης έκτασης και
βάθους, γκεµπελικής υφής προπαγάνδα, που εκπέµπουν όλα τα ντιλίβερι µπόις του
ευρύτερου κόµµατος του Μνηµονίου, όσα υφίσταται η ελληνική οικονοµία και
κοινωνία είναι το τίµηµα που πρέπει να πληρωθεί για να σωθεί η χώρα, να
αποφευχθεί το GREXIT, να παραµείνουµε στην Ευρωζώνη. Μετέτρεψαν ένα νόµισµα, το
ευρώ, σε φετίχ, αλλά πατρίδα µας δεν είναι το ευρώ, ιδεολογία µας δεν είναι ο δωσιλογισµός
και το µέλλον µας δεν µπορεί να είναι ο ραγιαδισµός. Η γκεµπελικής υφής
προπαγάνδα άρχισε µε την υπογραφή της πρώτης δανειακής σύµβασης - Μνηµονίου,
τον Μάιο του 2010, από τους αλήστου µνήµης Γιώργο Παπανδρέου και Γ. Παπακωνσταντίνου.
Στην πορεία, ο µηχανισµός προπαγάνδας οργανώθηκε υπό την υψηλή εποπτεία της
τριαρχίας (τρόικας) και εντάχθηκαν σ' αυτόν, πέραν των πολιτικών, οικονοµικοί
παράγοντες, πανεπιστηµιακοί και κυρίως µεγάλος αριθµός αργυρώνητων
δηµοσιογράφων που αποτελούν την αιχµή του δόρατοs για τη χειραγώγηση (δηλαδή
εξαπάτηση) της κοινής γνώµης. Το αποκορύφωµα της δράσηs του µηχανισµού
πρoπαγάνδαs σηµειώθηκε την περίοδο Μαίου - Ιουνίου του 2012, κατά τη διάρκεια
των δύο εκλογικών αναµετρήσεων, όταν η τριαρχία και τα εγχώρια µίσθαρνα όργανά
της έπαιξαν τα ρέστα τους προκειµένου να µη χαθεί ο έλεγχοs του ελληνικού
προτεκτοράτου και δυστυχώs το πέτυχαν ... ».
Θυµίζουµε, ότι τέλη Μαίου του
2012, λίγο προ των δεύτερων εκλογών του lουνίου, η Εθνική Τράπεζα µε έκθεσή της
(την οποία προέβαλλαν ποµπωδώs όλα τα µνηµονιακά πληρωµένα ΜΜΕ) τροµοκρατούσε
τον κόσµο λέγονταs: «Μια έξοδος από το ευρώ θα οδηγούσε σε σηµαντική πτώση του
βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη ... ». Κι έρχεται κατόπιν ο Λουκάς Παπαδήµος, µε «µυστική έκθεση
του Μαξίµου» που δεν ήταν καθόλου µυστική και φοβέριζε για ... «πυρηνικό
χειµώνα» που θα ενσκύψει στην Ελλάδα στην περίπτωση εξόδου της χώρας από το
ευρώ. Αυτό τον ρόλο έπαιξε ο Παπαδήµοs ...
Ο Νίκοs lγγλέσης στο
βιβλίο του, που είναι καταπέλτηs για τη συγκυβέρνηση, παρουσιάζει το σχέδιο που
από τον Μάιο του 2010- εφαρµόζει η τριαρχία στο ελληνικό πειραµατόζωο. Αυτό το
ύπουλο εξοντωτικό σχέδιο ενστερνίστηκαν Σαµαράs - Βενιζέλοs - Στουρνάρας,
προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στο Βερολίνο και στον διεθνή καπιταλισµό. Κι
όχι µόνο αυτό. Το βιβλίο έχει µεγαλύτερη αξία διότι καταγράφει και τη λύση που
µπορεί να δοθεί για να επανακτήσουµε την ελευθερία µας. Κι αυτό να το προσέξουν
όλοι οι πολιτικοί. Τι µπορεί να γίνει; α) Εθνικοποίηση τηs Τράπεζας της Ελλάδος
ώστε αυτή να παύσει να αποτελεί παράρτηµα τηs Ευρωπαϊκήs Κεντρικής Τράπεζας και
να µπορεί να κόβει και να κυκλοφορεί χαρτονόµισµα τη νέα δραχµή. β) Επιστροφή
του χρυσού και των σuναλλαγµατικών αποθεµάτων της χώρας από το εξωτερικό στην
Τράπεζα της Ελλάδος. γ) Τοποθέτηση κρατικού επιτρόπου σ' όλες τις τράπεζεs για
να ελέγχεται η τήρηση της νοµισµατικήs πολιτικήs. δ) Διαχωρισµός των τραπεζών
σε εµπορικέs και επενδυτικέs. ε) Δηµιουργία δύο επενδυτικών τραπεζών, η µία για
τον πρωτογενή τοµέα της οικονοµίας, µε επανασύσταση της ΑΤΕ, και η άλλη για τη βιοµηχανία-βιοτεχνία, µε κεφάλαια του κράτους.
Το βιβλίο του Νίκου
Iγγλέση «Επιστροφή στη δραχµή» σύρει το παραπέτασµα της ευρωπαϊκήs απάτης και
ρίχνει φωs στον δρόµο που πρέπει να ακολουθήσουµε για να ξαναγίνει η Ελλάδα
ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος. Αποτελεί αποστοµωτική απάντηση στο υποκριτικό
ερώτηµα που απευθύνει η µειοδοτική συγκυβέρνηση στην αντιπολίτευση: «Πέστε µας
ποιός άλλος δρόµος υπάρχει έξω από το ευρώ» ... Υπάρχει δρόµος λοιπόν και οι
προσκυνηµένοι στο Βερολίνο δεν θα µπορούν, πλέον, να παίζουν θέατρο. Σαµαράs -
Βενιζέλοs - Στουρνάρας αρκετό κακό έκαναν στη χώρα. Ήλθε η ώρα να φύγουν. Εκτόs
από ευρωεκλογέs και δηµοτικέs, θα έλθουν
και οι εθνικές εκλογές, παρά την
αγωνιώδη προσπάθεια των γερµανόδουλων να τις αποφύγουν. Ο λαός θα τους
τιµωρήσει σκληρά. Κι αν θέλει να προσφέρει µια υπηρεσία στον τόπο ο Πρόεδρος
της Δηµοκρατίαs, ας παραιτηθεί για να επισπεύσει την προσφυγή στις κάλπες.
Διάφορα ξένα ΜΜΕ
-φερέφωνα των τραπεζιτών- βλέποντας την άνοδο που σηµειώνει στις δηµοσκοπήσειs
ο ΣΥΡΙΖΑ, άρχισαν την τροµοκρατία εν όψει των ευρωεκλογών. Διατυµπανίζουν, υπό
µορφή «αναλύσεων», την απειλή προς τους Έλληνες: «Εάν έλθει ο Τσίπρας, θα
γνωρίσετε χειρότερα δεινά από αυτά που υφίστασθε
σήµερα ...». Πέραν του ότι χειρότερα µέτρα από τη λαίλαπα του Στουρνάρα δεν υπάρχουν, η
αντιπολίτευση διαπράπει ένα καίριο λάθος: Προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι
κατά του ευρώ! Την άκρως αντίθετη οδό οφείλει να ακολουθήσει. Να δηλώσει
ξεκάθαρα ότι λύση αποτελεί µόνον η έξοδος από την Ευρωζώνη και η επιστροφή στη
δραχµή.
Να αναλύσει µε
στοιχεία το θέµα - όπως κάνει ο lγγλέσης στο βιβλίο του και όπως έχουν εξηγήσει
µε σαφήνεια πολλοί οικονοµολόγοι και πανεπιστηµιακοί - και να χαράξει γραµµή
πλεύσης, κατανοητή στις µάζεs. Μόνον µ’ αυτό τον τρόπο οι ψηφοφόροι θα
ακολουθήσουν µε εµπιστοσύνη τα αντιµνηµονιακά κόµµατα και θα τους δώσουν
αδιαµφισβήτητη πλειοψηφία. Τότε µόνον οι ξένοι πάτρωνεs θα αντιληφθούν ότι
έχουν χάσει το παιχνίδι. Όσο µας ελέγχουν µε το δικό τους νόµισµα, µπορούν να εκβιάζουν
και να τροµοκρατούν. Όταν δουν ότι η Ελλάδα αλλάζει πορεία και δεν τους έχει
ανάγκη, θα αρχίσει η αντίστροφη µέτρηση και η ανίερη προπαγάνδα του ευρώ θα
καταρρεύσει. Κι ακόµα, οι αντιµνηµονιακοί πολιτικοί έχουν καθήκον να
διακηρύξουν πpος τον λαό ότι η Γερµανία είναι χώρα εχθρική και στο εξής θα
πρέπει να διαµορφωθεί τελείως διαφορετικά η εξωτερική µας πολιτική. Εξετάσεις
«καλής διαγωγής» να δώσει η Μέρκελ απέναντι σε εµάς κι όχι εµείς να σκύβουµε
τον αυχένα σ' αυτήν και να τρέµουµε για τις «υποχρεώσεις» µας.
Καµία υποχρέωση δεν έχουµε
απέναντι στο Δ΄ Ράιχ και στον δεσποτισµό των Βρυξελλών. Ο «ψυχασθενής τεκνοκράτης» Στουρνάρας πρέπει να
πάψει να ταλανίζει µε την παρουσία του την πολιτική ζωή της χώρας. Σαµαράς και
Βενιζέλος, που εστήριξαν τον άνθρωπο του Βερολίνου και των τραπεζικών
συµφερόντων, φέρουν όλεs τις ευθύνεs για το κατάντηµα της ελληνικήs κοινωνίαs.
θα υποστουν κάποια µέρα και τις συνέπειεs. Μικρή σπίθα ελπίδας για εθνική
απελευθέρωση παραµένει η αντίσταση κατά του ευρώ. Σ' ένα στίχο του, ο Τάσος Λειβαδίτηs
σαλπίζει το κάλεσµα: «Ελάτε, λοιπόν όλοι µαζί, να φυσήξουµε αυτό το µικρό
καρβουνάκι στη χόβολη της ελπίδας ... ».
.JPG)
.jpg)
