Λίγο πριν αναρτήσουμε τις νέες εικαστικές μας απόπειρες, ας με συγχωρέσετε για το τόλμημα ν' αλλάξω λίγο το ποίημα του Καβάφη "Θάλασσα του πρωϊού" ώστε να ταιριάζει κατά μία δική μου έννοια με τη δεύτερη άσκηση στο λάδι.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσας του δειλινού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά πορτοκαλιά, και κίτρινη όχθη, όλα
ωραία και μεγάλα στο τελευταίο φως λουσμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ΄αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ τη φύσι λίγο.
Θάλασσας του δειλινού κι ανέφελου ουρανού
λαμπρά πορτοκαλιά, και κίτρινη όχθη, όλα
ωραία και μεγάλα στο τελευταίο φως λουσμένα.
Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά
(τα είδ΄αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου,
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.
